Unha das claves para reciclar un produto de consumo é que os materiais cos que está fabricado poidan separarse. O  tetrabrik, que se inventou en 1963, representa todo o contrario. O seu complexo deseño, con seis capas de tres materiais distintos, segue sendo un problema como residuo. Aínda que, curiosamente, houbo unha planta en España que si logrou reciclalo ao 100%, hoxe non existe no país a tecnoloxía necesaria para evitar que unha parte vaia ao vertedoiro.

Un  tetrabrik está fabricado nun 75% con cartón, un 20% con plástico  polietileno e o 5% restante con aluminio. A mestura dos tres materiais é o que garante que a bebida poida conservarse en boas condicións ao longo do tempo. Cando o envase refúgase, o cartón é facilmente  separable do resto, en máquinas que, a base de auga, van  desmigando as fibras do cartón. Pero que pasa co 25% restante de  polietileno e aluminio? Termina nun vertedoiro de residuos industriais de Zaragoza, pois hoxe non existe a tecnoloxía en España que permita separalos.

A situación actual é un paso atrás, pois si houbo un momento no que un  tetrabrik foi realmente 100% reciclable en España. En 2011, a empresa  Stora  Enso recibiu o premio ' Best  of  the  best' da Comisión Europea por un fito: a fábrica desta compañía en Barcelona conseguira, por primeira vez, separar o  polietileno do aluminio. Mediante  pirólisis, as  finísimas láminas de  polietileno e aluminio tratábanse a unha temperatura de 500 graos sen osíxeno, ata que se separaban. O  polietileno convertíase en gas e despois en vapor que servía á fábrica; o aluminio volvía ser de novo aluminio, aínda que non se logrou que resultase de boa calidade.  

Pero o fito tecnolóxico, que necesitou oito millóns de euros de investimento, non resultou rendible e a planta terminou pechando. Hoxe, é ao grupo  papelero e de xestión de residuos de Zaragoza  Saica, especializado na reciclaxe de papel, o punto ao que se envían os  tetrabriks. Das 50.000 toneladas destes envases que a compañía trata ao ano, ao redor dun 30% termina no vertedoiro, segundo as súas cifras. Basicamente é esta masa de  polietileno e aluminio coa que non se pode facer nada. "Non estamos en absoluto contentos con isto, vai contra a nosa filosofía de residuo cero, pero hoxe é a única solución que existe", explica Guillermo Vallés, director de materiais da empresa.

En realidade, a tecnoloxía si existe, como comentan en  Saica, pero non se realiza en España, senón noutros países, como China, onde se usa un reactivo químico cunha  dilución baixa que separa o  polietileno do aluminio. Deixando ao carón a análise de ata que punto ten sentido que un produto fabricado nun lugar envíese a miles de quilómetros para completar a súa reciclaxe, a cuestión é que polo momento é inviable mandar o 25% do resto dun  tetrabrik ao país asiático. China vetou en 2018 a entrada de residuos procedentes doutros países, deixou de comprar o lixo doutros. "A porta de China pechouse, pero nós imos a unha solución de proximidade, aquí, con estándares de Europa", conclúe Vallés.

Vía: eldiario